Een leven vol ijsbaden
Met enige regelmaat kies ik er vrijwillig voor om in een vriezer te stappen, gevuld met water rondom het vriespunt en ijsblokken. Voor ik dat doe voel ik weerstand, elke keer weer. Mijn hoofd heeft weinig moeite om allerlei redenen te verzinnen waarom het níet hoeft. En daar zitten ook heel goede bij. Maar toch besluit ik het te doen, omdat ik er iets heb te halen. Te leren.
Oncomfort als trainingsprikkel
Zodra ik in het ijsbad stap, kies ik er bewust voor om uit het comfort te stappen en het ongemak aan te gaan. Het ijsbad dwingt me om mijn focus op mijn lijf te richten en te voelen wat er is, op dat moment. Ik voel de weerstand, angst, pijn, verdriet. Soms geluk.
Het ijsbad gaat over overgave; overgave aan de oncomfortabele situatie waar je op dat moment in zit. Vechten helpt niet (van de kou win je het nooit), vluchten evenmin (het ongemak wacht wel). Aanwezig zijn, overgeven, er doorheen ademen.
Ik ervaar onrust. Mijn adem schiet omhoog, gaat snel, door mijn mond, in en uit. Mijn lichaam geeft een stress-reactie en ik geef me er aan over. Ik verzet me niet, ik ga niet weg. Hier ben ik, aanwezig in het ongemak.
En dan ontstaat er weer perspectief. Geleidelijk lukt het me om weer door mijn neus in en uit te ademen, om mijn uitademing te verlengen. Steeds verder. Ik voel hoe mijn lichaam zich ontspant en mijn hoofd stil wordt.
Een leven vol ijsbaden
Het leven zit vol ijsbaden; oncomfortabele situaties waar je liever niet in zit, maar ze zijn er. Overspannenheid, burn-out, ontslag, scheiding, verlies van gezondheid of een dierbare, etc. Stuk voor stuk rotsituaties.
En in al die levensechte ijsbad-situaties wordt ook overgave gevraagd. Overgave aan een proces, waarvan je niet precies weet wat het je gaat brengen. Overgave aan het vertrouwen dat ‘het goed komt’, hoewel je totaal nog niet weet hoe je ‘goed’ zou moeten definiëren. Overgave aan het ‘niet weten’, terwijl je zo graag zou willen weten. Overgave aan het leven, terwijl je niet goed weet hoe.
Vanuit overgave, ontstaat rust én perspectief
Ik begeleid mensen die in de ijsbaden van het leven zitten. Ze mogen de onrust en de stress ervaren. De pijn voelen, het verdriet, de angst, het ongeluk. In het moment is het is, met een druk hoofd, piekeren, malen, weinig energie, moeite met slapen, onzekerheid, gevoel van weinig grip en niet te ver vooruit kunnnen kijken.
Ik help ze om vanuit overgave door te ademen. Zo ontstaat er weer rust én perspectief. Stipjes aan de horizon, licht aan het einde van de tunnel, (nieuwe) paden om te bewandelen. Het nieuwe leven en de toekomst tegemoet.
Ik ben Wouter Heijne; (systemisch) wandelcoach, ademcoach en Wim Hof Instructeur.
Ik help mensen met drukke hoofden om meer rust te ervaren tijdens hun zoektocht naar antwoorden. Daarvoor werk ik mét en ín de natuur. Uit het hoofd, in het lijf.
Zo ontstaan de inzichten en antwoorden.