Mannen onder elkaar
“Dit is echt bizar. Ik wéét dit al heel lang, maar nu heb ik het voor het eerst gevoeld”.
Tegenover mij zit een man. Hij heeft net de liefde en dankbaarheid gevoeld voor zijn vader. Zijn vader die hem verdomme niet alles heeft kunnen geven wat hij nodig had. Bij lange na niet. En hij heeft ook zijn vaders onmacht gezien. Onmacht die hij zelf soms ook kan voelen; in zijn relatie, richting zijn kinderen. Waar hij boosheid en frustratie over voelde, maar wat hij nu kan nemen zoals het is. Hij heeft simpelweg iets niet geleerd en zijn vader gaat dat niet meer voor hem oplossen. Punt. Als hij het anders wil zal ie het zelf moeten leren. Op zijn eigen manier, vanuit zijn eigen kracht en eigen verantwoordelijkheid.
Toen bovenstaande gebeurde wist ik dat het gelukt was om het drukke hoofd wat meer op de achtergrond te krijgen en af dalen in het lijf. Om zo, geholpen door natuurlijke bronnen als de adem, de kou en het bos, weer wat meer rust en ontspanning te krijgen in het hele systeem. Systemen die vaak al stevig worden uitgedaagd en al een tijdje ‘in het rood’ draaien. En dan kan er ineens echt gevoeld en ervaren worden wat er is, zonder dat er veel woorden aan hoeven te worden gegeven. En elke keer vind ik het weer waanzinnig om erbij te mogen zijn wanneer er dan iets ‘loskomt’ en er iets ‘op z’n plek valt’; een emotie, een gevoel, een diep inzicht. Vaak iets dat al lang vast zat. Dan ben ik dankbaar dat ik een stukje mag meelopen op iemands persoonlijke reis.
Over het algemeen merk ik dat mannen, wat sterker dan vrouwen, de neiging hebben om zich terug te trekken ‘in hun hoofd’, in de torenkamer, afgesloten van alles en iedereen. Om te willen ‘begrijpen’ wat er gebeurt, te analyseren en woorden te geven aan hun situatie. Om overzicht, grip en controle te houden en het zelf op te lossen.
“Het gaat best goed”, hoor ik de mannen regelmatig zeggen, om vervolgens te vertellen dat ze erg zoekend zijn in hun werk, hun gezin, hun relatie, hun leven. Alsof ze niet voluit mogen zeggen dat het helemaal niet zo lekker gaat. Dat ze klem zitten en even niet meer weten wat ze willen en hoe ze verder moeten. En dat dat veel energie kost. En dat ze daar erg moe van zijn.
De impact is groot wanneer we dan samen op stap gaan en echt in het lijf zakken. Met de blote poten door de modder stampen, de zintuigen aanzetten, even geen gelul. Een ijsbad, een ademsessie, een familie-opstelling. En dat de man zich dan geleidelijk aan opent. Dat hem duidelijk wordt wat er is, wat er nodig is en wat hij zelf nodig heeft. Dat het leven soms vol ongemak zit en dat de kunst juist is om dat te kunnen accepteren, daar even in te zijn, zonder het direct te hoeven fixen. Want soms valt er even niks te fixen en is het gewoon even klote. En dat ie vanuit daar weer ontdekt hoe hij zelfstandig verder kan.
Mannen onder elkaar. Samen op pad, de diepte in. Vanuit erkenning en herkenning. Ik geniet ervan. Daar wil ik wel meer van.
Ik ben Wouter Heijne; (systemisch) wandelcoach, ademcoach en Wim Hof Instructeur.
Ik help mensen met drukke hoofden om meer rust te ervaren tijdens hun zoektocht naar antwoorden. Daarvoor werk ik mét en ín de natuur. Uit het hoofd, in het lijf.
Zo ontstaan de inzichten en antwoorden.